Van onrust naar rust
Een onrustig gevoel
Ken je het onrustige gevoel. Je hebt het. Je weet niet precies waar het vandaan komt, maar het verdwijnt ook niet zomaar. Dat had ik afgelopen zaterdag. Ik neem je mee op deze reis, die startte bij de onrust en die me vervolgens ook iets bracht. Van onrust naar rust is niet een simpel trucje. Wel hoop ik je in deze blog een nieuwe start te kunnen geven.
Mocht je een stappenplan verwachten: je krijgt een manier waarop je je aandacht kan richten die je kan helpen.
Waar komt de onrust vandaan
Zaterdagavond zat ik een boek te lezen. Twee bladzijden, opstaan om thee te zetten. Eén bladzijde, muziek aan, nog een bladzijde, andere muziek. Rustiger muziek vooral. Het lag niet aan het boek. Prachtig verhaal: Het meisje met de glazen voeten. Voor wie fantasie in verhalen niet erg vindt.
Maar rustig werd ik er die avond niet van. Televisie dan maar? Dat wilde ik zeker niet! Dat betekent zappen, kijken, zappen en vooral de onrust zo ver mogelijk weg proberen te drukken. Eén ding wist ik zeker: dat gaat zeker niet werken. Trap op en af lopen. In de keuken zitten en naar beneden naar de woonkamer. Wijntje? Ja dat wel, maar geen hulp van die kan J.
Kortom, einde avond moe en onrustig, toch gaan slapen. Zondag om 7.30 wakker. Opstaan en mediteren. Normaal helpt me dat, nu niet echt. In de middag twee coach gesprekken waarvan één met een stel dat in een behoorlijke ruzie zat. Ruzie in goede banen leiden viel me niet mee. Nou ja de buitenkant ging goed: het stel kon weer met elkaar praten, maar ik werd er onrustig van. Extra hard naar huis gefietst, best lekker. In de kern was ik niet veel verder dan de dag ervoor.
Aandacht voor een andere weg
Pas ’s avonds dacht ik, ik moet de week eens langs lopen. Het taaie gesprek met de opdrachtgever. Hoe was dat voor mij, en wat gebeurde er? De deadline voor een artikel. Het intensieve gesprek met de overspannen vrouw, mijn irritatie op zaterdag op het moment dat een ouder van de tegenstander zich met mijn tafeltennis coaching gaat bemoeien. Al die voorvalletjes die op zichzelf niet dramatisch zijn, maar wel spoortjes hebben getrokken. Ik laat het allemaal voorbij komen. Niet zozeer om tot een oplossing te komen maar wel om het een plek te geven. De lastige momenten, de irritatie het mag er zijn. Mijn ademhaling wordt rustiger. Nu is het wel een moment om te mediteren. Tien minuten. Ineens voel ik hoe moe ik ben. Zondag einde avond tijd om te slapen. Een diepe rustige slaap. Van onrust naar rust. Het kostte tijd, maar ‘bewuste’ tijd is wat me hielp.
Hoe is dat voor jou?
Ben benieuwd of jij dat ook kent. Dagen waarin je zo’n onbestemd gevoel hebt dat maar niet wil verdwijnen en waar je vanaf zou willen. Zou jij je rust willen vinden? Laat het me weten. Nu je deze blog toch gelezen hebt wil ik je ook graag verwijzen naar de blog “als ik weet waarin ik hecht ….”
