Stress, omdat het niet goed genoeg is
Het moet goed
Ik vind dat ik het (goed) moet doen. Wanneer ik fouten maak dan faal ik. Stress omdat het niet goed genoeg is. Misschien herken je het wel. Het lijkt zo onschuldig. Het lijkt te leiden tot betere prestaties. Anderen doen het toch ook zo? We verwachten veel van onszelf. Meer dan eens is er een verschil tussen wat we vinden hoe het moet zijn en hoe het is. Is dat erg of levert het stress op omdat het niet goed genoeg is?
Niet tevreden?
Nee, dat hoeft niet erg te zijn. Het gaat ons echter wel in de weg zitten wanneer we daarmee voortdurend niet tevreden zijn over wat we doen of bereiken. Wanneer je teleurgesteld bent heb je normaal gesproken tijd nodig om dit te verwerken. Wanneer je regelmatig teleurgesteld bent in jezelf gaat het stapelen. Met stapelen bedoel ik dat het elke dag een klein beetje meer wordt. In het begin merk je daar niets van, maar er komt een moment dat het teveel wordt. Dan kom je in een situatie dat je je onprettig voelt en dat je dat probeert te herstellen door te bedenken wat je allemaal moet doen en moet bereiken (zie ook mijn blog over piekeren).
Ambities en resultaten
Voor Carolien was dit precies wat in een periode van een jaar gebeurde. Ze was een jaar geleden manager geworden van een grote afdeling. Ze stuurde 40 mensen aan. Onderdeel van het managementteam, heel betrokken bij haar mensen. Ze moest het managen nog in de vingers krijgen en tegelijkertijd wilde ze er kunnen zijn voor haar mensen.
Wanneer je het verhaal van Carolien zo leest dan kan je denken: wat is daar nu mis mee? Ze is ambitieus, ze is betrokken. Ze heeft een mooie baan. Beter kan toch bijna niet.
Meer doen, minder bereiken
Voor Carolien ging het echter al snel mis. Ze merkte dat medewerkers het heel fijn vonden dat ze beschikbaar was en met 40 mensen was er altijd wel iemand die iets van haar nodig had. Tegelijkertijd verwachtte de directie een nieuw werkplan waarin ze haar mensen op een andere manier moest gaan inzetten. Natuurlijk de nodige overleggen, afspraken met mensen buiten de organisatie. Als snel werkte ze 60 uur per week. 60 uur is veel, maar er zijn genoeg mensen die dat aankunnen. Voor Carolien was het echter (te) veel. Met 2 opgroeiende kinderen voelde ze dat ze nergens echt meer aan toe kwam.
Hoe het anders kan
Het voelde voor haar als een voortdurend tekort schieten. Falen zo je wil. Ze kon dit niet, dacht ze. Ze zou bewijzen dat ze het wel kon. Op het moment dat ze voor de 1e keer bij mij binnenkwam was haar vraag dan ook: “hoe krijg ik dit allemaal voor elkaar?”. Als we daarmee aan de slag waren gegaan dan had ze vast nog een jaar door gekund om dan alsnog onderuit te gaan. Eén van de eerste vragen die ik haar stelde was echter: “wat heb jij nodig?”. Voor haar was dit een donderslag bij heldere hemel. Die vraag had ze al zo lang helemaal niet meer aan zichzelf gesteld. Ze was alleen nog maar bezig met wat er moest. Niet meer met wat ze kon en wat ze wilde. Ze had haar gevoel moeten afsluiten omdat ze niet wilde voelen hoe pijnlijk dit voor haar was. Het was de 1e stap voor haar om haar leven in te richten waarin ze echt weer regie had over haar leven in plaats van zich te laten leiden door wat ze moest doen. En mocht je nieuwsgierig zijn: ja ze is nog steeds manager en een gelukkige moeder van 2 kinderen, maar wel op een manier die bij haar past.
