Aanwezig kunnen zijn
Haasten versus aandachtig zijn
Wanneer we ons voortdurend haasten staan we zelden stil. En wanneer we stil staan voelt het onprettig, onrustig, wat moet ik doen? We gaan iets ‘doen’ en komen opnieuw in actie. Een prachtig verhaal uit de Zen traditie gaat over een man die op een galopperend paard zit. Vol bewondering wordt naar hem gekeken. Wat gaat hij snel. Een vrouw langs de kant van de weg roept hem na: ‘waar ga je naar toe?’ ‘Geen idee roept de man, daar waar mijn paard mij brengt’. Wat brengt die drukte ons? We laten ons graag meevoeren. Het voelt goed en wat zouden we anders moeten. Want wat gebeurt er als we stoppen? De adrenaline zakt en we kijken om ons heen en voelen ons verloren. Wat we kennen is: bezig zijn, piekeren, twijfelen of zaken voor ons uitschuiven. De drukte in ons hoofd is die man op het paard. We zijn bezig en laten ons meevoeren. Op volle snelheid en niet bewust dat we onze gedachten en/of acties herhalen en herhalen. Dit kan een hele onrustige manier van leven worden. We zijn in staat te stoppen, of af te stappen zo je wilt. Nu pas kunnen we om ons heen te kijken. Doordat we stil staan kunnen we de blik verruimen. De ruimte waarin we de vraag kunnen stellen: ‘waar wil ik naartoe?’ Leef ik het leven dat ik wil leven en leef ik het leven zoals ik het leven wil. We kunnen die vraag pas echt stellen wanneer we een moment nemen om te stoppen. Te stoppen met wat we doen, te stoppen met het volgen van onze gewoontes. Dat kan bijvoorbeeld betekenen dat we dagelijks vijf minuten de tijd nemen om stil te zitten en oplettend zijn. Een grote paradox! We zijn namelijk heel goed geworden onze eigen gedachten in de gaten te houden. We weten toch wat we denken, wat we voelen. Voor we het weten zijn we terug op het paard en racen we voort.
Oplettend
Oplettend betekent nu juist dat we deze gedachten en gevoelens laten voor wat het is. Richt de aandacht naar buiten. Het helpt dan ook letterlijk naar buiten te gaan en aandacht te schenken aan bijvoorbeeld de vogels buiten. Wanneer we dit doen en onszelf de opdracht geven we mogen niet piekeren, bijvoorbeeld. Dan weten we één ding zeker: denk niet aan ….. Juist! En dan gaan we piekeren. Weet dat we ons laten afleiden, weet ook dat we weer terug kunnen keren met de aandacht naar waar we op dat moment zijn. Zo hoeven we niet te worstelen met onze aandacht. Rust nemen voor vijf minuten is daadwerkelijk rusten. Ook al is het voor even, dat ene moment, die ene seconde. Daar kunnen we ervaren dat pure en totale aanwezigheid in de kiem in ons aanwezig is. Het is de vraag of we bereid zijn dit te verzorgen. Zorg te dragen dat deze aanwezigheid mag ontkiemen en groeien. Gaan we het pad dat onze onrust doet groeien of het pad dat onze aanwezigheid doet groeien. Wanneer we voor het tweede pad kiezen is het ineens zo helder dat “iedere voetstap een fris windje veroorzaakt”. Een goede reis gewenst!